صبر کن ای دل پر غصه در این فتنه و شور

گرچه از قصه ی ما می ترکه سنگ صبور

از جهان هیچ ندیدم عبس عمر گذشت

ای دریغا که ز گهواره رسیدم بر گور

تو عجب تنگه عابر کشی ای معبر عشق

که به جز کشته عاشق نکند از تو عبور

در فرو بند بدین معرکه کان طبل تهی

گوش گیتی همه کر کرد ز غوغای غرور

تیز بر خیز از این مجلس و بر خیز چو باد

تا غباری ننشیند به تو از اهل قبور

مرگ می بارد از این دایره عجز و عزا

شو به میخانه که آنجا همه سور است و سرور

شعله ای بر کش و برخیز ز خاکستر خویش

زان که تا پاک نسوزی نرسی سایه به نور